"...schitterende scènes die enkel aan zijn knetterende brein kunnen ontspruiten." (De Morgen)

"...met de aanslagen in onze hoofdstad komt de Brusselse schrijver echt thuis." (De Standaard)

"...Ik heb nog nooit een actuelere roman gelezen." (Rob van Essen)

​

Na de aanslagen in Parijs verschuilt de terrorist Salah Abdeslam zich in Brussel, bij zijn netwerk van gelijkgestemden. Met de dreiging zo dicht bij huis raakt Koen B geobsedeerd door de zoektocht naar de voortvluchtige, in die mate dat hij zichzelf ervan overtuigt dat hij de volgende aanslag verijdelen kan.

Ook Elise E voert strijd tegen IS. Als hackster probeert ze de systemen van de organisatie te infiltreren. Na haar successen zal ze gerekruteerd worden door Margot V, die werkt voor het obscure bedrijf Blurred Inc. Samen zullen de twee vrouwen Koen B veranderen in een politieke stormram. 

Verlos ons van het kwaad is een onheilspellende roman. Joost Vandecasteele reconstrueert de donkere periode die onze hoofdstad recent doormaakte. Tegelijkertijd laat hij zijn lezers het fundamentele gevaar zien dat op ons afkomt. Hoe wij onze levens op een scherm leiden en hoe makkelijk beïnvloedbaar wij daardoor zijn geworden. Mits de juiste algoritmes worden wij allemaal gewillig over het randje geduwd, de chaos in.

fragment Verlos Ons Van Het Kwaad

​

​

Maar in de dagen na de aanslagen in Parijs begon zijn ooit onwrikbare naïviteit wat af te kalven. Zo leek zijn zoekhisto- rie toch te suggereren, aangezien Koen B uren zou spenderen aan het lezen over wat zich in Frankrijk had afgespeeld, zeker wanneer duidelijk werd wie er allemaal bij betrokken was. Het feit dat deze individuen bijna stuk voor stuk afkomstig waren uit het Brusselse zorgde ervoor dat hij steeds minder overtuigd klonk als zijn zoon hem bevreesd vroeg of ze echt veilig waren.

Er groeide een onrust in hem. Hij wou het antwoord weten op de fundamentele vraag waarom die kerels zo gretig moordden, waarom ze een niet te stillen goesting in ver- woesting koesterden. Elke verklaring inzake religie of sociale klasse schoot tekort bij het bestuderen van hun achtergrond. Hij leek steeds meer te geloven dat hun extreme daden voortvloeiden uit een dogma van vernieling als voorrecht. Hun bedoeling was niet om territorium te claimen, want de straten van deze stad bezaten ze al, maar om alles te herleiden tot een woestenij waar zij zouden zegevieren, een nieuwe apocalyptische survival of the fittest. Hun dystopische gedachte leek gebaseerd op een mengeling van Mad Max-films en lokaal gedraaide low budget hiphopvideo’s.

Heel de stad leek vaak in de greep van het idee dat totale chaos een nieuw scheppingsverhaal zou opleveren. De eeu- wenoude boutade van ‘ik denk dus ik ben’ bleek verworden tot ‘ik verwoest dus ik beslis’. Koen betwijfelde of de steeds sneller op elkaar volgende opflakkeringen van agressie wel sporadische uitbarstingen waren, hij geloofde dat ze veeleer deel uitmaakten van een hallucinant groots plan. Er leek wel een groots complot te groeien dat op fluistertonen de ronde deed op de straathoeken van Molenbeek en andere gemeen- tes rondom Brussel, onhoorbaar voor geheime diensten en

brave burgers, maar kristalhelder verwoord voor zij die niks liever wilden horen.

Tot dan toe had Koen zich laten sussen door zalvende woorden van uiterst welwillende politici en activisten die elk bloeddorstig geweld wegwimpelden als een louter socio-economische uitlaatklep. Of zelfs als legitiem politiek verzet tegen (schrap wat niet past) werkloosheid, verveling, kolonisatie van een eeuw geleden of in sommige gevallen gentrificatie, alsof elke uitgebrande auto een compensatie was voor elke afgeschafte parkeerplaats.

Alsof de stad zelf geen morzel schoonheid aanvaarden kon en elke poging tot beterschap tegengehouden moest worden onder het mom van het eerlijk verdelen van wanhoop, met het idee ‘dan zijn we samen miserabel’.

Die milde herfstdag in november stak Koen met zijn zoon de zes rijstroken over die als een vuile gracht van asfalt de Brusselse vijfhoek omringden. Achter hen verrees het sta- tion Brussel-Zuid als een middeleeuwse burcht. Zoals het een kasteel betaamde, claimde het alle velden rondom. Een dorre betonnen vlakte waar geen spikkeltje groen groeien mocht omdat er een paar weken per jaar een heuse kermis ter vermaak haar tenten opsloeg.

In datzelfde treinstation stapte in augustus van dat jaar Ayoub El Khazzani de Thalys richting Parijs op in het bezit van een kalasjnikov, een pistool, meerdere kogelmagazines, een boxcutter en een fles vol benzine.

Maar voor hij een schot lossen kon, deed El Khazzani wat elke egoïstische eikel zich permitteerde in de trein, zonder oortjes zijn telefoon op volle volume zetten zodat zes coupés verder iedereen zijn playlist van the greatest kill infidels hits horen kon. Dat ondermijnde zijn poging tot verrassingsaan- val enigszins en zorgde ervoor dat hij overmeesterd werd

door een groepje gealarmeerde Amerikaanse soldaten op vakantie. Daarna mocht het drietal zichzelf vertolken in een verfilming geregisseerd door Clint Eastwood.

Achteraf beweerde de advocate van de gefaalde massa- moordenaar dat deze treinreizigers eigenlijk niks te vrezen hadden en dat hun ernstige verwondingen volkomen hun eigen schuld waren. Het was een misverstand met lichte tinten van racisme, vertelde ze in een interview, en mocht men zijn ware intenties weten, iedereen zou eens goed gnif- felen, beloofde ze. Het was geen lang op voorhand geplande daad van terrorisme, verklaarde ze in zijn naam, hij had dat volledige arsenaal simpelweg gevonden in een parkje vlak bij het treinstation en het plan was om een doodeerlijke overval te plegen. Als dat al niet meer mocht.

Het werkelijk onwaarschijnlijke aan deze uitvlucht was niet hoe gemakkelijk vuurwapens te verkrijgen waren in Brussel, dat feit was al tot treurens toe bevestigd door pers en politie. Maar onwaarschijnlijk was wel de leugen dat er dus iets als een park zou bestaan in de buurt van Brussel- Zuid, laat staan een magische oase waar buskruit als zaadjes in de grond werd gestopt om uit te groeien tot bomen waar men gerijpte kogels van kon plukken.

Hoe deze straatarme ‘overvaller’ zich een eersteklastrein- kaartje voor de Thalys kon permitteren, was irrelevant vond de advocate en ze verzweeg zedig dat El Khazzani een tijdje in hetzelfde Hongaarse hotel vertoefde als de net doodge- schoten Abdelhamid Abaaoud.

Later tijdens het proces zou de verdediging eisen dat Clint Eastwood als getuige zou optreden, aangezien zijn film The 15:17 to Paris een vertekend beeld van de gebeurtenissen zou schetsen, wegens geen weergave van zijn paar seconden twijfel. Het verzoek zou worden geweigerd en El Khazzani zou levenslang krijgen.

​

Nietsvermoedend zetten vader en zoon hun tocht door Brussel verder, langs de lange rij illegale taxi’s die elke dag volgepropt met passagiers op en af naar Parijs reden, een stuk goedkoper dan een Thalysticket. Ze liepen langs de nooit gesloten nachtwinkels gedrapeerd in de fletse kleuren van telecombedrijf Lycamobile dat koppig volhardde in het onwettig verkopen van anonieme prepaid telefoonkaarten benut door terroristische netwerken en oplichters. Zolang het bedrijf keurig zijn boetes betaalde, greep de Belgische staat niet in. Ze passeerden ook de Braziliaanse eettenten met hun ellenlange menukaarten vol schrijffouten, wat vol- gens Koen altijd een teken van goed eten was. Iets verderop kwamen ze aan het imposante Scientologygebouw waar de begroetster die met het voetpad vergroeid was Koen steeds aansprak in het Frans, gevolgd door Engels en dan gebrekkig Spaans, nooit in het Nederlands. Dat vormt toch wel een struikelblok in hun ambitie om heel de wereld en nog een paar planeten te rekruteren, bedacht hij.

Zelfs de islamitische gebedsgenezers die hun papier- tjes in ieders brievenbus propten waarop ze je ‘echtgenotes trouwer dan een hond’ garandeerden, deden meer moeite en zwierden tenminste hun homofobe promopraatje doorheen Google Translate. En dat deden ook de autodealers die onder je ruitenwissers hun in bulk gedrukte kaartjes staken met daarop de belofte om ook ‘gewonde wagens’ over te kopen.